Australië deel 12

Vrijdag 19 augustus 2022

Nog vergeten te vertellen dat we al op donderdagavond naar Hervey Bay zijn vertrokken. Ellie was onverwachts later en we zijn om 18.00 uur vertrokken. Het was dus al donker en als je donker zegt is het buiten de grote steden ook echt donker in Australië. De wegen zijn wel goed te volgen vanwege duizenden reflecterende strepen langs de weg.

op het moment van schrijven is onze trip al achter de rug en ik durf zeker te zeggen dat het een reis was die voor ons zijn weerga niet kent. Onvoorstelbaar spannend en onvoorstelbaar leuk. Echt niet te filmen.

We kwamen donderdagavond laat in Hervey Bay aan. We hadden het hotel onderweg al geïnformeerd dat we later aan zouden komen. Ze zouden de sleutel onder de mat leggen en we hadden de kamers 24 en 25. Rond 10 uur waren we op onze kamers. De sleutels lagen inderdaad onder de mat. De wekker gezet om 6.30 uur de andere morgen, want we zouden om half 8 opgepikt worden voor het spotten van walvissen. Hervey Bay staat er om bekend. De chauffeur belde al dat hij op de afgesproken plaats stond. Het busje was al vrijwel vol. We moesten een mondkapje voor doen. Prima, dat waren we al gewend. In de haven lag onze boot al klaar. Een boot met 2 verdiepingen. Het was uitstekend weer, dus wij gingen boven zitten. Daar was wel de meeste deining, maar op dat moment vrijwel niet. De bedoeling was dat we minstens drie kwartier tot een uur moesten varen, voordat er de kans was om een walvis te zien. Echter na zo’n 25 minuten zei de kapitein dat hij op enige afstand al een walvis zag. Iedereen in de benen en naar de voor- en zijkant van het schip. Inderdaad we zagen een grote vin en even later een flinke rug boven water. Dat was al prachtig. Whalesong was de naam van het schip en de organisatie. Walvissen communiceren met elkaar via hoge zingende geluiden. De kapitein deed dat via de speakers van het schip. Daarnaast was er een passagier die ook als een Australische prariehond begon te joelen. Tot onze verbazing kwamen de walvissen, er waren er twee, steeds dichter bij de boot, zo dichtbij zelfs dat je er bovenop kon springen. Sensationeel en onroerend om te zien. Ze speelden als het ware met ons. Boten mogen niet te dicht bij de whales komen, omdat ze dan in verwarring kunnen raken, maar als ze dan uit zichzelf doen, dan is het prima. Dat we zo’n geluk hadden! Ze zwommen bij ons vandaan, dus wij voeren ook weer verder. Er waren best veel walvissen in de buurt en wanneer de kapitein er weer een zag en dichterbij kwam, liet hij het gas los en werd de boot een speelbal van de golven. Niet alleen de boot, Japie ook. Marchien en ik waren al eerder naar onderen gegaan, omdat daar minder deining was, behalve als het schip weer stil lag. We hadden al een pilletje van de bemanning gekregen en een zakdoekje met pepermuntolie. Bij mij hielp dat niet echt. Ondertussen kreeg iedereen een lunch. Marchien en ik maar even niet. We zaten langs de zijkant van de boot op het bankje. Daarnaast nog 4 mensen druk aan het eten. Opeens hield ik het niet meer. Ik vloog naar de reling en kotste mijn maaginhoud in zee en langs de zijkant van de boot. Aan de andere zijde werd opeens een walvis met een baby gesignaleerd. Of het daardoor kwam of door mijn overgeven, iedereen was opeens weg, behalve Marchien, want die had mij nog bij mijn broeksband was. Ze was bang dat ik overboord zou slaan. Gelukkig liep het goed af. Na verloop van tijd sprong er vlak voor mij nog een walvis bijna volledig uit het water. Prachtig, ondanks dat ik mij niet zo florissant voelde.

De kapitein zette weer koers naar Hervey Bay en rond 13.00 uur stond ik weer met mijn poters op vaste grond. Een fijn gevoel. Ondanks alles had ik het niet graag willen missen.

De bus bracht ons terug naar het hotel. Daar stond de auto nog. Het was ondertussen kwart voor 2 en de Ferry naar Fraser Island vertrok om half 4. We moesten de tank nog volgooien en de bandendruk verlagen. Dit was het dringende advies. Bij het tankstation gooide ik er voor 200 dollar diesel in. Ik dacht dat er nooit een eind aan zou komen. Ellie sloeg voorraden in. Vooral genoeg water meenemen en brood voor een lunch. Jordy en ik lieten ondertussen lucht uit de banden lopen. Toen we vertrokken zei Jordy dat het een stuk zwaarder stuurde op het afvalt. De Ferry was net weer aangemeerd in River Heads. De auto’s die erop stonden, kwamen er achterstevoren af. Jordy moest er achterstevoren op, zodat je aan de andere kant in Kingfisher Bay er vooruit weer af kon. Ik wilde dit oprijden even filmen, toen opeens een medewerkster op de boot die de auto’s moest begeleiden, begon de zwaaien en te schreeuwen. Jordy dacht dat ze het tegen hem had en ik dacht dat ze met mij op date wilde. Niets van beide, ik stond blijkbaar in de weg voor de andere auto’s. Dus snel aan de kant. De overtocht duurde zo’n 50 minuten. Iedereen ging uit de auto en gingen naar boven in de salon van de Ferry. Het leek wel een beetje op een bioscoop. Allemaal stoelen in rijen. Na een rustige overtocht kwamen we in Kingfisher Bay aan. Jordy reed de auto van de boot en wij lopen over een lange steiger naar hem toe. Ondertussen was het al dik half vijf en we moesten nog 20 km door het woud en nog 10 km over het strand naar het resort. Om 18.00 uur is het donker. Door het bos is de aanbevolen snelheid 30 km per uur en op het strand maximaal 80. Toen begon er een enorm avontuur. Fraser Island is een eiland wat volledig uit zand bestaat. Het is een wereld erfgoed wonder. Er zijn geen verharde wegen, alleen maar zware zandwegen met diepe sporen, gaten, stenen, boomwortels en heuvels. Met een gewone auto kom je nog geen 100 m ver. Die zijn trouwens niet toegestaan. Aan het begin stonden enkele woningen en een resort. Daar was het een klein stukje verhard. We reden een heuvel op en zo uit het niets kwamen we in het zand. We keken elkaar aan en zeiden: “Dat wordt heftig”. Al schuddend en hobbelend gingen we door de sporen. Niet harder dan 25 km. Af en toe een inkeping in het bos voor een tegenligger. Onvoorstelbaar wat deze Toyota aankon. Ondertussen werd het schemerig in het woud (het is een tropisch eiland). De beide dames zaten achterin en regelmatig klonk er een gil. Ik was bang dat onze kleindochter in de auto geboren zou worden. Ellie had echter de grootste lol en kon het geschud en gehobbel goed hebben. Na ruim een uur waren we aan de andere kant van het eiland op het strand. We hadden daar meer licht. Zo ver je kon kijken de oceaan een een breed strand met wel af en toe verraderlijke geulen en gaten. In de schemer lastig te zien. Na enkele kilometers stonden we plotseling voor een rotspartij. We werden naar links geleid, steil naar boven en weer naar beneden op het strand verderop. Af en toe kwamen we nog een auto tegen op het strand. Rond half 7 kwamen we in het pikkedonker in het resort “Happy Valley” aan. We konden nog juist iets te eten krijgen. Daarna onze kamer opgezocht. We sliepen samen op 1 kamer. Er stonden een tweepersoonsbed en twee eenpersoonsbedden. Marchien en ik sliepen op het tweepersoonsbed. Verder stond er ook niet in de kamer. Verderop hadden we de badkamer met een code op het slot, zodat wij er alleen in konden. Met een slaperig hoofd ‘s nachts de code invoeren, leek ons niets. We lieten de deur op een kier staan om natte broeken te voorkomen. Het was daar zo gehorig dat je de muizen kon horen fluisteren. We lagen om half 9 al in bed. Goed geslapen tot de volgende morgen 6 uur, toen we gewekt werden door een stel kibbelende Aussies.

Zaterdag 20 augustus 202

Zoals gezegd, we waren vroeg gewekt. Op afspraak naar de badkamer en daarna ontbijt maken van het eten wat we meegenomen hadden. Prima voor een keer. Als je op Fraser Island komt is een bezoek aan het scheepswrak van Maheno een must. De Maheno is een geweldig stukje Australische geschiedenis. Het schip spoelde in 1935 tijdens een cycloon aan net ten noorden van Happy Valley. Het wrak ligt te roesten op het strand en biedt een apart schouwspel met op de achtergrond de blauwe oceaan. Vanaf het resort waren we tot onze verbazing maar een paar honderd meter van het strand. Op het strand aangekomen, het is een officiële snelweg, vielen we van de ene verbazing in de andere. Het strand waarop je mag rijden is meer dan 75 km lang. Het was met recht een drukke weg te noemen. Soms werd je op het strand door een andere 4x4 ingehaald. Het strand wordt zelfs gebruikt als landingsbaan voor kleine sportvliegtuigjes. We keken onze ogen uit. Veel vissers op het strand. We zagen veel auto’s rijden met speciale klemmen voorop met grote zeehengels. Het is een aparte cultuur op het eiland. Je ziet daar niemand lopen in een pak of met een stropdas voor. Korte broek, T-shirt en met baard ( de mannen). Het scheepswrak was inderdaad een apart gezicht. Geschiedenisman Jordy was helemaal in zijn element. Hierna gingen we naar Eli Creek. Elk uur wordt ongeveer 4 miljoen liter helder, zoet water uit de Eli Creek de oceaan ingepompt. Je kunt er prima zwemmen en een eind met water mee laten voeren naar het strand. De volgende stop was Lake McKenzie, ook wel Boorangoora genoemd. Het heeft een beroemde zuivere witte kiezelstrand met kristalhelder water. Dit hooggelegen meer heeft allerlei blauw- en groentinten. Hiervoor moesten we eerst 10 km door het regenwoud. Bij het meer aangekomen hebben we eerst geluncht in een omheinde picknickplaats. Vergeten te vertellen dat er heel veel dingo’s ( Australische wilde honden) op het eiland rondlopen en dat dit niet zonder gevaar is. Het resort was omheind met stroomhekken om te voorkomen dat ze bij de gasten komen. Het meer zelf was schitterend en we hebben daar een tijdje in de zon gelegen en gezwommen. Onze Ferry vertrok om 17.00 uur. Weer het woud in en de Toyota het werk laten doen. We kwamen iets te vroeg bij de Ferry aan. We hebben toen de bandenspanning weer op peil gebracht en daarna in een resort nog iets gedronken. De Ferry vertrok op tijd. Met weemoed verlieten we het eiland. Aan de overzijde moest Jordy achterstevoren van de Ferry af. Dat ging prima. Op de terugweg nog gegeten in Maryborough bij de Thai. Moe maar voldaan kwamen we om 21.30 uur weer thuis aan. Jordy moest de volgende dag al vroeg enkele dagen naar Melbourne voor zijn werk. Hij moest er om half 6 al weer uit. Terugkijkend op deze dagen konden we eigenlijk niet geloven wat we gezien en meegemaakt hadden. Een onvergetelijke trip.

Onze Australiëreis loopt bijna op z’n eind. Nog een kleine week en dan stappen we al weer op het vliegtuig en hopen we zaterdag middag thuis te komen. Roelof en Anja komen ons ophalen uit Düsseldorf. Nu nog even genieten!